میلاد امام حسن مجتبی (ع) در آزمایشی سنگین تر از عاشورا ـ قسمت آخر
سخنرانی به مناسبت سالروز میلاد پیشوای انقلابی بذرافشان در تیره‌ترین زمان
مسعود رجوی-نیمه رمضان (دیماه ۱۳۷۷)
قسمت ـ آخر
یکی از یاران عدی به نام عبدالرحمن کسی بود که فرستادش که در کوفه «زیاد» بکشدش. در مجلس معاویه در شام عبدالرحمن از حضرت علی دفاع کرد. معاویه بهش گفت که «قَتَلْتَ نَفْسَک». گفت «با این حرفت خودت رو به کشتن دادی». عبدالرحمن گفت که «بَل إیاک قَتَلْتُ»، گفت «نه، تو روکشتم». امروز تاریخ گواهه که بعد از سدهها و قرون کی موند و کی محو و نابود شد. داستان در مداری بالاتر، در فازی بالاتر از تکامل بشری ادامه پیدا کرد تا به امروز. خمینی هم فکر کرد که مجاهدین را کشته است. لازم نیست منتظر زمان زیادی بشیم. از همین الآن هم معلومه که کی کی رو کشت، تاریخاً، به صورت آرمانی و سیاسی.
خب، پس امروز روز ولادت پیشوایی است، چه خوب گفت مریم در دعاش، نورِ دیده و جگر گوشه، جگر گوشه فاطمة زهرا، نورِ دیده علی مرتضی و پیشوای برگزیده محمد مصطفی. در چنین شرایط تاریخی بسیار بغرنج و بسیار تاریک و عقب‌مانده بوده که پیشوایان ما، ائمه ما، راه گشودند و الا تکامل حتماً که به بنبست میرسید. در شرایطی که فی‌الواقع تنها و غریب بودند. بعد به عاشورا رسیدیم و گذشت و گذشت. حالا قرن پونزدهم هجرت هستیم. انگار چیزی در حال چرخشه، چیزی متفاوته، پایان قرن بیستم و آغاز قرن بیست و یکم هستیم. دیگه تعادل قوا اون تعادل قوا نیست. اینطور نیست که پیام رهایی، پیام اسلام محمدی و علوی پژواکی نداشته باشه، طنینی نداشته باشه. میبینین که در روزگار خودمون چقدر تحولات سریعه. چه کسی فکر میکرد در کمتر از دو دهه خمینی اینچنین در شعارهاش و در مواضعش به وسیله نیروهای خودش لجنمال بشه، از جنگطلبیش تا شعارهای باصطلاح ضداستکباریش. البته او در مجاهدین خودش رو کشت. هر روز با این حقیقت بیشتر و بیشتر آشنا میشویم. این حقیقت بیشتر و بیشتر چشمها رو میگیره. اگر که در ما اصالتی هست لابد که غباری از قدم پیشوایان آرمانی مثل امام حسن و امام حسین رو جستهایم و در خود گرفتیم. درس صداقت و فدا، درس ایستادگی، درس سر خم نکردن در برابر شرایط بغرنج، درس آزادی، همة درسهایی که امروز همة شما در انقلاب مریم آموخته‌اید. درست به همین دلیل، به دلیل گوهر بی‌بدیل که برجستهترین و بارزترین و مهمترین تفاوت این روزگار با اون روزگار هست، میشود گفت که پس از قرون و اعصار، پس‌از سالیان، انگار که در تاریخ میخواد روی پاشنه با شما، از طریق شما و خلقتون بچرخه.
